Udar okiem neuropsychologii
W zależności od lokalizacji uszkodzenia mózgu po udarze wyróżniamy różne deficyty funkcji poznawczych, które mogą występować u pacjenta:
- agnozja (zaburzenie rozpoznawania obiektów za pomocą określonej modalności, np. wzroku)
- apraksja (zaburzenia ruchów celowych, np. niemożność zapięcia guzików)
- zaburzenia pamięci (np. różne rodzaje amnezji, deficyty w zakresie pamięci krótkotrwałej, deficyty pamięci bezpośredniej)
- zaburzenia uwagi (na różnych poziomach, od utrzymania po podzielność uwagi)
- zaburzenia funkcji wzrokowo-przestrzennych
- zespół pomijania lewostronnego (zaliczany jest do zaburzeń uwagi, pacjent nie zauważa bodźców różnej modalności po lewej stronie)
- zaburzenia funkcji wykonawczych (np. trudności w planowaniu, zaburzenie myślenia abstrakcyjnego, czy też niemożność kontroli zachowania)
- afazja
- dyspragmatyzm (zaburzenia kontekstu, dyskursu mowy)
- zmiany w sferze emocjonalnej
- zaburzenia świadomości
Na oddziale udarowym większość pacjentów jest poddawana badaniu psychologicznemu aby określić ewentualne deficyty poznawcze (i ich stopień), gdyż wszystkie te wyżej wymienione deficyty mogą powodować niemałe trudności w życiu codziennym, a nawet uniemożliwić pacjentowi samodzielnie funkcjonowanie. Dlatego też po udarze oprócz rehabilitacji ruchowej bardzo ważna jest rehabilitacja neuropsychologiczna.
Treningi obejmują zwykle ćwiczenia typu papier-ołówek, ale możliwa jest także rehabilitacja za pomocą programów komputerowych oraz specjalnego panelu (zaletą jest duża różnorodność treningów) czy nawet wirtualnej rzeczywistości.
W przypadku gdy decydujemy się na rehabilitację pamiętajmy aby szukać psychologa który specjalizuje się w diagnostyce oraz rehabilitacji neuropsychologicznej.
Skuteczna rehabilitacja obejmuje nie tylko czas pracy ze specjalistą, ale również ćwiczenia wykonywane samodzielnie przez pacjenta (!).
Udar jako zdarzenie nagłe jest zawsze silnie stresujące i obciążające dla pacjenta. Pobyt w szpitalu, niepełnosprawność fizyczna, deficyty poznawcze- z tym samodzielna dotąd osoba musi się zmierzyć. Bardzo ważne zarówno w trakcie hospitalizacji jak i w okresie rehabilitacji jest wsparcie ze strony rodziny/znajomych. Rehabilitacja jest często procesem długotrwałym i wymagającym od pacjenta wielu zasobów, dlatego też należy zwracać szczególną uwagę na stan psychiczny chorego, a w przypadku utrzymującego się obniżonego nastoju, zniechęcenia, braku wiary w swoje możliwości konieczna jest wizyta u specjalisty: psychologa, psychiatry lub lekarza pierwszego kontaktu. Często wsparcia specjalisty potrzebuje także rodzina - ze względu na znaczne obciążenie psychiczne opieką nad osobą chorą nie należy zapominać o własnym zdrowiu.
Psycholog
mgr Sandra Marek